اگر آدمی به عمر گذشته خود باز نگرد و بیندیشد که در این مدت چه کمال ها و ترقّیاتی را می توانست به دست آورد، ولی در این باره کوتاهی کرد، آن گاه خود را ملامت می کند و به خود خشم می ورزد و کوتاهی ها را به رخ خود می کشد. در حالی که این حسّ ترحّم و دلسوزی در فطرت او ودیعه ای الهی و قطره ای از دریای بی کران رحمت پروردگار است. این حسّ ترحّم مِلک خود او نیست، بلکه عاریتی و قطره ای از دریای بی کران رحمت خداست.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج 2، ص 133
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز چهارشنبه 91 خرداد 31